Als er in het Belgische muzieklandschap één band is die je onmogelijk in een vakje kan plaatsen, dan is het wel het bonte muzikale gezelschap Hedera Helix. Is het een muziekproject? Is het bewegingstheater? Een totaalspektakel? Electro-cabaret? JA! Het is theater, met vaak bevreemdende visuele taferelen en lyrische uithalen waarbij een lichte dronkenschap nauwelijks klaarheid biedt en het onmogelijk lijkt om enige lijn te krijgen in de tekstuele frivoliteiten. Soms hoor je naast Nederlands nog andere talen.Voor de rest: een cocktail van electro, syntpop, industrial pop en darkwave. Hedera Helix noemt het intellectro.

Het was geen gemakkelijke bevalling. Of misschien beter: de bevalling ging goed, de draagtijd was oneindig lang: 13 jaar na de voorganger Dolce, schenkt Hedera Helix ons Pastiche. De voorlopige winnaar, de haai, met een draagtijd van drieënhalf jaar, verbleekt erbij. Kwaliteit boven kwantiteit is wellicht de leidraad en dat is ook duidelijk. Dit is geen gewoon goede of fijne CD, het is een Magnum Opus.

Abstract is een rustige opener. Sferische bedwelmende klanken doorspekt met een al even rustige beat die als een nevel over het nummer sluimert. Elektroshock is zalige darkwave met subtiel gitaarwerk. De prikkeling van het in de track beschreven procedé is bijna voelbaar: het gekraak van elektroden, het gebliep van de metingen. Het zit er allemaal in.

Met folkachtige vrouwelijke vocalen opent Col Cassé, om na luttele seconden een eighties aandoende synthklank te ontvouwen waarop een gitaar heel ruw en kortaf klinkend inbeukt. De track vertelt over een writer's block en de geest die de woorden niet meer vindt: drank blust het brein... als een brandend gezwel... getypt of verzwegen... verwerp wat niet werkt …

Het album blinkt uit qua diversiteit en elke track is een mix van stijlen. Comorbitumen heeft zowel invloeden van minimale synthwave als van postpunk, industrial en distortie. Naadloos banen beats zich een weg doorheen de EBM-track Hypnochonder. Het venijn zit in de staart, zegt de volkswijsheid. Evenzo hier: we worden meegenomen in een fata morgana van oosterse klanken. Hoorden we tot nog toe geen echte dancefloorkiller, dan is daar nu een mouw aan gepast.

Een uiterst weemoedig klinkende piano horen we in Nanocortex: een darkwavetrack pur sang. Donker dreigend declameert O.V. Kandinsky zijn geweldige verzen. Halfweg krijgen de gitaren een flinke mokerslag, maar de ingetoomde melodie keert terug en de piano neemt de finale voor z'n rekening.

Dolmen heeft noise, psychedelische gitaren en een vloed aan verzen (afwisselend links en rechts in de speakers): Stenen gewrocht, gebarsten, van binnen uit, verloren relaas, een dwaling die nu dient geruimd, dient verwijderd Megaliet met een einde. Subliem als u het mij vraagt.

Electronica onder dreigend en trillend gitaargegrom in Kolchoze. De lyrics klinken mysterieus en toch ontwapenend. En ook hier diverse stijlen die naadloos worden vermengd. Op het einde waan je je in een undergroundafterpartyclub. Reflexum heeft invloeden van new beat en krijgt donkere vocalen: een indringende beat, een kadansachtige drumpartij, gitaren die huilen. Qua literaire vrijheid tast Kandinsky de grenzen af. Citeren doe ik niet meer, check de website....

Noise, krakende distortie, flarden drones, klassieke synths, drumcomputers, het zijn de ingrediënten van Elektromantra. Popular is minimal wave/synthpop. De Spaanse bijles is gratis.

Torment klinkt net zo pijnlijk als de titel, en nog: er wordt geen pleister aangereikt, geen doek voor 't bloeden of de pijn… Mollusque sluit het album af: minimale synthwave met een zuinig gitaartje en een in het Frans gedeeld geheim van Kandinsky: et Dieu creâ la femme, mais aussi le ver de terre. C'est ainsi que je déclâme: c'est la femme que je préferre…

13 jaar hebben de geesten van Hedera Helix moeten rijpen. Maar een goede rijping en gisting zorgen voor een geweldig smaakervaring als het geestrijke drank betreft. Bij het proeven van wijn wordt de eerste slok uitgespuwd. Daarna is het genieten én doordrinken van het loepzuivere en perfecte product. Dit album is net zo. De rijping is perfect, een nobel en fijn product is het resultaat. Muzikaal toegankelijk en heel rijk, qua teksten is meermaals proeven wellicht nodig. Maar het is élke seconde genieten.

Pastiche is een geweldige plaat, één en al diversiteit, muzikaal en tekstueel een ontdekking. Dit album behoort in ieders kast te staan. En ik? Ik geniet en ik wend me tot alle (af)goden die ik ken opdat het volgende album géén 13 jaar op zich laat wachten.

(Peek-A-Boo, Jurgen BRAECKEVELT)

Alles ineen bij dit leuke gezelschap … Hedera Helix is een muziekproject die electro, pop en industrial mengt , tekstueel sterk , scherp , tot de verbeelding is , en er theater , beweging tegenaan gooit. Hedera Helix is Nederlandstalig met de toevoeging van andere talen – er schuilt kleinkunst in het materiaal . Hedera Helix is een live ervaren , beleven op die manier . Het combo wisselt mooi af in hun materiaal; de song op zich kan centraal staan of er is gezwind een opzwepende beat . Een heerlijk geheel .

Arbeid Adelt!, Vive la Fête zijn interessante invloeden Tja, niet voor niks is een helix in de groepsnaam geplaatst . ‘Pastiche’ is dan ook een terechte titel . Ondergaan dus . Als we de bio er op nahouden lieten ze maar liefst dertien jaar op zich wachten … Nu graag iets minder lang …

(Musiczine, Johan Meurisse) 

Via de biografie op de vi.be pagina van Hedera Helix lezen we het volgende: Hedera helix is een Belgisch muziekproject dat garant staat voor een ietwat aparte podiumervaring. Muzikaal met een mengeling van electro en industrial pop, tekstueel met bevreemdende lyriek of scherp Nederlandstalig exposé, af en toe gelardeerd met andere talen, en visueel met dans en absurd bewegingstheater. ‘Electrocabaret’ of ‘industriële kleinkunst’? Welnee, intellectro! 

Een bond gezelschap, van uiteenlopende artiesten binnen de al even uiteenlopende muziekwereld hebben deze 'band' - men zou het eerder een kunstgezelschap kunnen noemen - richten Hedera Helix op medio 2002. In 2003 sloeg hun debuut in als een bom, vooral dan in de EBM en , laat het ons maar zeggen, experimentele elektronica middens met een knipoog naar avant-garde groeiden Hedera Helix ondertussen uit tot een begrip. Met hun muziek de wereld veroveren? Dat is nooit de bedoeling geweest veronderstellen we, maar in 2016 - ja de fans hebben hier 13 jaar moeten achter wachten - brengt Hedera Helix een nieuw kunstwerk op de markt onder de naam Pastiche. Geen hapklare brok vlees, maar een uitgebreid diner boordevol uiterst smakelijke delicatesse. Dat krijgen we voorgeschoteld.

Heel belangrijk bij het bereiden van een maaltijd is bekijken welke ingrediënten je wil gebruiken, want koken is voorwaar een kunst op zich. Toch? Neem een portie pure onversneden EBM, de kille en koude klanken zullen u vermoedelijke in angst doen ineenschrompelen. Vermeng het met een warme, tot zwevende aankleding. Meng daar enkele stemmen tussen die het midden houden tussen diezelfde kille en koude EBM en zalvende electro-pop . Voeg daarbij sprekende teksten, met een vleugje humor en zelfrelativering. Werk ze af met een grote dosis hypnotiserende bijklanken. Et voila! In een notendop hoe wij Pastiche aanvoelden, vanaf de eerste luisterbeurt al.

Abstract is een mooi voorbeeld daarvan. Opvallend is dat er wel degelijke een dreigende ondertoon aanwezig is, maar ook voelen we ons niet murw geslagen worden. In de zin dat het angstzweet ons uitbarst. Het schipperen tussen dreigen en de luisteraar tot een rustgevende trance brengen is nu reeds aanwezig. Op diezelfde hypnotiserende omgeving blijft Hedera Helix ook verder borduren bij songs als Elektroshock, Comorbitumen, Hypnochonder.

Bovendien is er het gebruik van verschillende vrouwelijke en mannelijke vocalen, of althans de perfecte kruisbestuiving daarvan, die ons opvalt. Luister maar naar het, binnen een intieme sfeer gebrachte, Nanocortex (a dança dos peixes). Waarbij de stemmen van Elixir en Iris Haentjens zodanig perfect in elkaar vloeien dat we ons voelen zweven, hoog boven de donderwolken beneden. Binnen het concept zijn er ook de twinkelende mooie, haast hartverscheurende en in verstilde sfeer, gebrachte gitaar klanke. Die deze song tot een absoluut hoogtepunt lijken te drijven. Maar het meest positieve aan Pastiche is de variatie binnen het aanbod. Dolmen blijft in eerste instantie hangen binnen die beklijvende, rustgevende sferen. Binnenin gaat het tempo zowaar, op een dreigende toon de hoogte in. Waarbij de percussie klinkt als hoefgetrappel van een wilde horde paarden.

Deze dreigende ondertoon komen we, zoals aangegeven wel constant tegen. Dansbaar, zou je de songs niet direct kunnen noemen. Maar in de zin dat we telkens in een trance door de kamer lijken te zweven, dat dan weer wel. Luister maar naar het wondermooie Kolchoze (de rode vloer). Waarbij weer eens die fijne vermenging van EBM met electro-pop de rode draad vormt door het geheel. Ook nu weer is het die uiterst magistrale kruisbestuiving tussen kunstzinnige elementen die ons over de streep weten te trekken. En ondertussen zijn we al aan het hoofdgerecht begonnen dat nog steeds enorm in de smaak lijkt te vallen. Al is het vooral dan voer , voor mensen die niet zomaar het eerste beste willen op hun bord liggen hebben. Maar houden van een gedenkwaardige maaltijd, die hen zal bijblijven voor de rest van hun leven.

Bij onze koffie drinken we graag een glaasje whisky, om ons eten door te spoelen. Maar dat moet wel worden gereserveerd met hapjes, en niet zomaar hapjes. Nu, ook hier weten Hedera Helix weer in uit te blinken. Als dessert serveren ze ons een waar integrerend, en hemelsmooi, meesterwerk dat blijft hangen bij avant-garde en aanverwante. In de vorm van Popular, Torment en afsluitende met Mollusque. Waarbij we weer eens heel ver lijken weg te drijven, naar al even verre onontgonnen oorden. Ook nu weer merken we een haast hemelse kruisbestuiving op tussen verschillende muziekstijlen. Het dessert is dan ook moeilijk met woorden te omschrijven, zoals de gehele maaltijd niet te vatten is met enkele bewoordingen. De grote sterkte van dit diner. Variatie,  van de ene naar de andere aangename verrassing komen te staan, en vooral muziek tot kunst verheffen. In de meest integrerende en overbluffende vormen.

Kortom: Pastiche is een kunstwerk voor fijnproevers onder de muziekliefhebbers, die niet zomaar een biefstuk met friet gaan halen bij de frituur - niets mis daarmee, laat dat duidelijk zijn - maar een uitgebreide maaltijd verkiezen die hen vol bewondering achter laat. En vooral naar adem zal doen happen van puur innerlijk genot. Een indrukwekkende plaat kregen we op ons bord voorgeschoteld. Nu even doorspoelen met een lekker kopje koffie, met inderdaad een glaasje whisky daarbovenop. Schol!

(Snoozecontrol, Erik Vandamme)

De avant garde electroboys and girls van Hedera Helix mochten de aftrap geven in de Concert Room. Het leuke is dat je nooit weet waaraan je je mag verwachten. En daarom lieten ze het publiek ook wachten om pas om half zes de eerste beats op de massa los te laten. En ook deze keer was het een leuke combinatie van lekkere elektro, regelmatig doorspekt met gitaarwerk en geruggensteund door twee danseressen en een butler die in de show een rol toebedeeld kreeg. Het publiek was ruim aanwezig en enthousiast, de show onderhoudend, de muziek goed.

(Peek-a-Boo, Jurgen Braeckevelt)

"Ce groupe flandrien dont le nom ne m’était pas inconnu propose un spectacle visuel et musical sorte de mix entre electro et happening théâtral durant lequel des danseuses jouent avec des petits lapins qu’elles pendent à une corde à linge… Ca paraît barré ? Oui, et ça l’est et poétique aussi, et malgré les réserves que j’avais à entendre le groupe chanter en flamand qui contrairement à l’allemand n’est pas une langue très usitée dans ce style de musique, je me suis finalement rapidement pris au jeu et sans connaître réellement le répertoire du groupe j’ai pris un réel plaisir à assister à leur spectacle mené de main de maître par leur chanteur et leader Oscar Valerius Kandinsky dont la coupe de cheveux ébouriffés lui donne un air de savant fou. Derrière lui Maestro Virgule (keys, voice) et Braque (guitare) assurent comme il faut et envoie des beats electro -synthpop-industrial irrésistibles. S’adressant au public dans les deux langues ( français, néerlandais) le groupe s’offre aussi en français une reprise moyennement heureuse de « La Ouate » de Caroline Loeb à laquelle on préfèrera de loin leurs propres compositions comme entre autres « Elektroshok » , « Col cassé « , l’entêtant « Kolchoze « , « Elektromantra », « Popular » ou « Torment » . Finalement Hedera Helix fut la bonne surprise de la journée et au final je me suis même payé leur dernier album « Pastiche « qui tourne en boucle chez moi depuis une semaine , et je retournerai sans doute les voir si l’occasion se présente. Comme quoi, il ne faut jamais avoir de préjugés mais juger sur pièce."

(Concerts-Review, Jean Pierre Vanderlinden)

"Ik kende deze groep enkel van naam en was dan ook zeer benieuwd naar hun show. Die bleek een mengeling te zijn van electro en theater, waarbij o.a. 2 danseressen, een butler, lichtgevende schoentjes en een stel pluche konijnen aan een wasdraad aan te pas kwamen. Zonder ook maar een nummer te kennen heb ik genoten van dit spektakel, dat zowel visueel als muzikaal heel goed in elkaar zat. (...) voor mij was het één van de hoogtepunten van Coalescaremonium 2016."

(Dark Entries, Marjolein Laenen)

Premier du genre pour le festival, Hedera Helix propose ses morceaux en flamand. Leurs shows font partie de ceux par lesquels on reste scotchés tant le spectacle est étrange. Le Dr. Oscar Valerius Kandinsky arrive sur scène, très solennel, en tenue très proche de celle d'un prêtre... jusqu'à ce qu'il ouvre son col et qu'apparaisse une cravate. Ce tour de passe-passe est caractéristique de ce que sera le concert : intrigant, ambigu (jeu avec un miroir), étrange (des danseurs jouent les automates), varié (le jeu de scène de Maestro Virgule) et intellectuel (lecture). Le groupe qualifie parfois sa musique d' "intellectro" et on comprend pourquoi : les paroles ont une importance capitale, très mises en avant sans empêcher les rythmes electro indus de donner des secousses aux hanches des spectateurs (les Hedera Helix aiment les Welle:Erdball et ça se sent). Le public est invité à participer, notamment sur Angularis Aurea (aka La Fille est Morte).

(LilleLaNuit)

Laatste vermeldenswaardige band was het Belgische Hedera Helix, die met veel moed in het Nederlands zongen. De mindere verwachtingen ten spijt werd het echter een zeer aangename kennismaking. De frontman leek meer op een jazzcabaratier dan een volksmennende zanger, en gedroeg zich alsof hij elk moment met veel panache poëzie kon gaan voorlezen. Ze lieten er zich dan ook graag op voorgaan "intellectro" te maken, en voorwaar, het was niet eens pompeus.

(Blog Anton Voloshin)

Music & Performance: now that was a really special one. Actually, you’d have to say it’s much more of a performance than with anyone else. Hedera helix from the Netherlands doesn’t intend to present their music in any way the common audience is used to. They’re making it more of an act. This act started with a very danceable first song intermingling guitars as well as synth work, delivered by the guys - Peter De Koning and Steven Gossye - on the left and right on platform they wouldn’t be leaving for the entire show. That fact left much room for the singer and poet Bart De Poorter to move but it wouldn’t just be him as it turns out. But first it was only him, wearing sort of a priest’s uniform and not singing but reciting poetry. The problem was that I didn’t understand a word because it was all in Dutch as the rest of the texts would be as well. With the next song he would also start chanting, which was not extraordinary to my ears.

The extraordinary came with ‘Hypochonder’, the third song in the set. A guy - Öscr - slowly came on stage with a big fish in his hands, imitating swimming movements and then handing it over to De Poorter, who gave it a away alter to another guy - Öswld - who left the stage the same way the other entered it. But that’s not nearly the end of the line. For the next song we saw the two guys from before returning with what I suspect to be a bible, they would open and hold, while De Poorter seemed to quote a prayer or something. At that moment I cursed myself for not understanding Dutch. Would’ve helped here definitely this time around and I suppose be fundamental for a deeper understanding of their overall performance and how it’s connected to the lyrics. What I didn’t expect at all, the crowd really liked it and the band seemed to have quite some fans in Belgium or wherever they actually came from. As for me, it solely musically didn’t strike a big chord with me, but the performance they laid down almost made that up completely.

(Sebastian Huhn - Reflections of Darkness)